Ryby Oto niektóre gatunki ryb występujące w Polsce: kleń, jelec, leszcz, krąp, pstrąg, okoń. Dzisiaj poznany tylko niektóre z nich. Kleń (Leuciscus cephalus) Karpiowate (Cyprinidae) Występuje w większości płynących wód Europy, z wyjątkiem północnych rejonów Szkocji, Irlandii i Danii. Zadomawia się dobrze w wodach stojących, jeśli są one przynajmniej okresowo połączone z rzeką lub potokiem. Zamieszkuje wszystkie krainy rybne, najliczniej występuje jednak w krainie brzany. Kleń odznacza się szeroką głową z dużym pyskiem. Od jelca można go łatwo odróżnić po zaokrąglonej płetwie odbytowej. Wielkie łuski o srebrzystym odcieniu mają czarne obramowanie. Płetwy brzuszne i odbytowa są jaskrawoczerwone. Kleń zjada prawie wszystko: glony, szczątki roślin, nasiona i owoce wpadające do wody, owady i ich larwy, robaki, potrafi też połknąć mniejszą żabę lub narybek. Najczęściej spotyka się osobniki o ciężarze ok. 0,5 kg, łowione są jednak i większe sztuki -- ważące do 2 kg, a czasem nawet czterokilogramowe. Kleń rośnie powoli; w ciągu 6 lat osiąga ciężar wynoszący około 0,25 kg i długość 25 cm. Dojrzewa w trzecim lub czwartym roku życia. Wyciera się z końcem wiosny, na dnie żwirowatym pośrodku nurtu. Ikrzyca składa od 20000 do 100000 jaj. W zbiornikach zaporowych kleń rośnie szybciej nż w wodzie bieżącej, zwłaszcza większe egzemplarze, prowadzące drapieżny tryb życia. Wśród wędkarzy kleń jest uznawany za rybę bardzo interesującą jako przedmiot sportowego połowu. Bierze przez cały rok, również w zimie. Wymaga jednak od wędkarza nie lada sprytu, jest bowiem bardzo płochliwy, kapryśny i wybredny w pobieraniu pokarmu. ===================================================================================== Jelec (Leuciscus leuciscus) Karpiowate (Cyprinidae) Od klenia odróżnić go można wykrojem płetwy odbytowej (u klenia jest ona zaokrąglona). Ciało jelec ma bardziej wysmukłe i pokryte jeszcze większymi niż u klenia łuskami, które nie mają jednak czarnego obramowania, Podstawową barwą części grzbietowej jest kolor ciemnoniebieski z metalicznym połyskiem. Wszystkie płetwy, poza grzbietową, są żółte lub pomarańczowe. W Europie, poza Irlandią, Szkocją i rejonami południowymi, spotyka się jelca we wszystkich rzekach i potokach, począwszy od krainy pstrąga i lipienia. Występuje najliczniej w krainie brzany. W jeziorach, przez które przepływają potoki zasiedlone przez jelca, może on wytwarzać formę o nieco wyższym ciele. Nie dorasta do dużych rozmiarów; największe osobniki osiągają długość 30 cm i ciężar 0,30-0,40 kg, rzadko więcej. Młodsze jelce żerują stadami, starsze i większe polują pojedynczo pod powierzchnią wody, zbierając z niej owady opadłe z brzegu lub nawodnych drzew. W potokach podgórskich jelce nie są przez wędkarzy mile widziane, gdyż stanowią konkurencję pokarmową dla pstrąga i lipienia. Jelce można łowić na naturalne owady metodą bezspławikową, podobnie jak klenie. W miejscach, gdzie licznie występują, dobrze biorą na sztuczne muszki. Mięso jelca nie ma wartości, jest bardzo suche i ościste.